هر چی فکر کردم بلکه جملات زيبايی رو بتونم ترکیب کنم و بنويسم عاجزم، حداقل امشب عاجزم! پس به همين بسنده ميکنم:
شايد با سفری ديگر در دنيا، پروازی ديگر در آسمان و يا شنايی ديگر در اقيانوسها، همسفرتان گردم.

ماهها پيش وقتی شوق ديدار در وجودم جرقه زد، گمان ميکردم بهانه ای بيش نيست، گمان ميکردم خيال است، توهم است و يا هر چيز ديگر. کم کم پی بردم آنچه را که توهم می انديشيدم، ايمانيست قوی که سبب تحرک ميشود. ايمانيست که اعتقاداتش هر يک انفجاری را به بند ميکشد.
کنون سرشار از گفتنم اما صبر نعمتيست که در اين لحظات خودنمايی ميکند.

شب زيباييست، هرچند مسکنها بر سردرد بی امانم ناتوانند. کار تمام شد، تسويه حسابهای مالی صورت گرفت، اما روحمو هرکار ميکنم نه تسويه ميشه و نه تصفيه! هنوز دلم تو اتاق کارمه، سرظهر تو دلم از همکارا ميپرسم امروز نهار چيه؟! ساعت 5 که ميشه ميپرسم کی امروز اضافه کار ميمونه؟! پاک غريب شدم! البته همکاران تنهايم نميگذارند، با سرزدن به وبلاگ!
امروز فرصتی فراهم شد مستندی ديدم از زندگی فروغ، بسيار غم انگيز بود و زيبا! از شباهتها متعجب شدم، شباهتهای عجيبی در صحنه صحنهء زندگی فروغ ديدم با برخی دوستان. ميدانم که واپسين روزهای غم و اندوه را سپری ميکنم، خوشنودم، خوشنودی عرفانی، حس خاصيست. بی نيازم، بی تعلقم، رهايم از قيد و بند، از قيد و بند بودن، ماندن و سرکردن.
يجورايی دلتنگ هم هستم، هرچند دلتنگی نيز روزهای واپسينش را به شمارش انداخته، اما تحملش سخت است، شايد سخت تر از تحمل غم و اندوه. جمله ای از شفيعی کدکنی به ذهنم خطور کرد: دريا همه عمر خوابش آشفته است.
و اين هم آخرين تحرکم در دنيای مجاز اينترنت بوده، گمان ميکنم سروش با کمی جديت قدمهای خوبی بتونه توش برداره.

. . .

از هيچ كس به جز خدا نميترسم!عجب جملهء مسخريه ايه اين جمله! من خودم نظرم اينه كه اگه قرار باشه از يكنفر نترسم اون يكنفر خداست! كاملا هم منطقيه، از آدميزاد ظالم، بي كله، بي انصاف، بي رحم، خشن و سفاك ميترسم نه از خدايي كه معتقدم عد داره، معتقدم بخشندس و هزار صفت خوب ديگه. البته اگر به برادران مسلمان (از نوع اسلام امروزين) باشه ميگن خشمگين تر و بيرحم تر و خشن تر از خدا كسي نيست! بي خيال خامشون اينجوري ميگن كه من نوعي از ترسم كار بد نكنم!
حالا فرض كنين 24 ساعت قراره با يك قاتل بالفطره هم اتاق باشيد خداييش موهاي سرتون تا صبح سفيد نميشه؟ خداييش يك ثانيه چشم رو هم ميذاريد؟!! اما شبانه روز خدا بهتون چسبيده و راحت ميخوريد و ميخوابيد و قشنگ هم احساس امنيت ميكنيد! كدوم ترسناك ترن؟!! خدا يا آدميزاد؟!

عقربه ها بی امان پی هم ميدويدند، مرد انديشيد که چرا چنين سرسختانه پی همند اما بی تفاوت از کنار هم ميگذرند، ناگهان عقربه ها به عکس دويدند، يک دقيقه عقب رفتند، يکساعت، يکروز، يکسال، ده سال، سی سال عقب رفتند، صورت جوانک گل انداخته بود، خجالت نمادی واضحتر از صورت جوانک به نمايش نگذاشته بود، جوانک با سری افکنده، توام با خواهشی لبريز از عشق پرسيد: ميای با هم برای هميشه زير يک سقف که اسمش آسمونه، کنار يک موهبت که اسمش عشقه، با هم و با هم زندگی کنيم؟! دخترک سرخ شد، حدس ميزد جوانک اين سوالو ازش بپرسه اما انديشيد که فقط 16 سال سن داره، اما باز انديشيد که 16 سال هم کم نيست، ميشه تصميم گرفت و يک زندگی عاشقانهء موفق را برای حتی شده يکروز تجربه کنه، سرخی صورتش با عرق سرد هم آغوش شد، زيباتر از هميشه شده بود، پاسخ داد، اما نه آری گفت و نه خير، پاسخ داد: دوستت دارم، جوانک دريافت نخستين انسانيست که خداوند بال پرواز به او هديه داده، و کمتر از چند ماه بعد همديگر را يافتند در آغوش هم، دخترک دختر نبود، بانويی بود متاهل، و جوانک پسر نبود، مردی بود که بار ساختن زندگی مشترک را بر دوش حس ميکرد، زمان گذشت و گذشت و اکنون شد، مرد همچنان به عقربه های ساعت مينگريست، همچنان در پی هم ميدويدند اما بی حسی خاص از کنار هم ميگذشتند، نگاه را از عقربه های ساعت برداشت، سمت راستش را ديد، معصوميت هنوز در چشمان همسرش موجود بود، اما نفسی در سينهء همسر يافت نميشد، همسر فقط يک يادگار بجا گذاشته بود: هيچ وقت مرا درک نکردی، مرد باز نگاهی به ساعت انداخت و باز انديشيد: عقربه های ساعت هماره پی هم ميدوند اما بی تفاوت از کنار هم ميگذرند!